26 de septiembre de 2006

Foto Mercè 2006


Gente, ruido, frío, calor, diluvio otoñal, cenas, borracheras tontas, dolor de pies,
sacar dinero, viajes en coche escuchando freeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeedom,
y dos chicos bailando en un paso de zebra, viajes en la noria y atracciones delirantes, me subo encima de un león, pooooooinggggg, ojitooO! malporro? rally montjuïc en moto a media noche, frio por la campana del pantalón, cantando por las ramblas, canciones del coro, Dagoll Dagom, dios que risa... Rally montjuïc en moto a media noche, reencuentros oportunos y esperados, besos, abrazos, mordiscos!, lo siento, te quieros y el grande olvido..
La Mercè hace maravillas

21 de septiembre de 2006

Kathartia

Avui ha sigut un dia carregat de sensacions, bones i dolentes, bè, dolentes no seria el terme exacte per representar el que vull expresar.. Deixem-ho en extranyes, que potser s'hi acosta un pèl més..De fet es pot considerar com una catàrsis, envers un món nou, unes costums diferents, i una vida per davant.. tot el que hi ha sigut sempre,millor dit aquest tarannà que ha seguit un curs pràcticament semblant, ara ha canviat, com quan li dones la volta ala truita, i aquesta li costa adaptarse a la calor de la paella perque no està acostumada ni al foc ardent ni a l'oli que fa xup xup..S'han obert les portes sapiencials, hi estic entrant, hi ha molta llum i encara no m'acostumo a no discernir l'espai temporal-espacial que m'envolta.. i suposo que només necessito adaptar-me, es a dir acostumar-me un altre cop..
De fet no estic dient res de l'altre món, sinó que em surten les paraules com si les tingues en un rollo de pel-lícula super 8, en la que m'hi passa tota la meva vida per davant, que sóc, on sóc i on vaig..Segur, que d'aqui uns anys, quan tingui el meu futur fill/filla dins la meva, panxa seré capaç d'expresarme molt millor que ara, i podré narrar-l'hi pas per pas, tots els anys que fa que toco de peus a terra, i que és la vida, i que ens pot oferir, o que en podem extreure, ..Ho llegirà quan tingui 6 anys sobre la meva falda, recostat/recostada ( a mi m'agradaria que fos nena ) al braç dret, i pensara quina mare més sonada que té, quantes coses que ha viscut, i sobretot, que val la pena viure-les..

Yaya, avui he pensat moltissim amb tu, amb tot el que em vas dir aquell dia a casa la Montse, i amb tot el que vas fer per ajudarme, per donarme aquella empenteta que em faltava, que tan sols consitia en recolzar-me una mica, ..vaig començar a volar, i ho vaig aconseguir, pero el producte final no va poder arribar a l'alçada dels teus ulls, perque ja eren tancats, ja erets massa lluny d'aqui..i avui, en aquells instants, dincs meu cridava, !mira, mira on soc! mira que estic fent! i m'hagues agradat sortir per la porta i saber que podria anar-te a trobar, que em reggalaries el teu somris caracteristik, te magafaies del braç mentre amb l'altre sostendries el bastó, i fariem una llarga passejada comentan com passa el temps, que si l'aina es com un sucre, massa dolça per no poderse-la menjar a petons, on finalment, restaries en silenci, tant sols per dir, ; he recuperat la felicitat i les ganes de viure novament..
Siguis on siguis n'estik segura de que diras aixo, mentres que aqui sen's fa dificil admetre rotundament que nosaltres també les hem recuperat..

13 de septiembre de 2006

C'ETAIT ICI


Y parecen ser los latidos de mi corazón,
como notas llebadas al piano,
viento en pianola sonando,
un chello vibrando,
o una voz que parece decir que sigamos andando..
La valse d'amélie / C'était ici / Rue des cascades / La rupture / Dejà Loin
Sur le fil/ Le jour d'avant / Les jours tristes /La noyée / L'absente / La parade
La noyée II / Le banquet / Monochrome / Comptine d0un autre / Le quartier /La valse des monstres ( ...)

7 de septiembre de 2006

mierda, mierda, mierda


Y estoy aquí otra vez, frente al papel con un bolígrafo en la mano, vomitando mierda que me rasga por dentro, y me lo esparce todo, que no me deja pensar con claridad, que solo hace que hacerme llorar y deprimirme mas, sintiendo esa angustia en el pecho que parece que en un momento dado tenga que estallar, y no pueda seguir viviendo para contarlo. Y es que realmente, tampoco puedo contarlo ya que a oídos ajenos parecerian memeces ( e incluso a mi me lo parecen) que ademas no quieren ser escuchadas, porque? es pregunta con una respuesta muy simple.. los seres humanos ( algunos) tienden a encapricharse de las cosas, seres, digase de cosas tangibles, como cuando son pequeños y ven el juguete Bandai en el escaparate:
- mama, mama! yo lo quiero!
- pero pa que hijo mio, que utilidad le daras tu a este objeto/ ser o que es lo que te va a proporcionar?
- no lo sé mama, me da igual pero yo lo quiero ..buaaaaaaaa ( repataleo..)
y la mama, que durante la infancia es como la conciencia del niño, cede al deseo y una semana mas tarde ( la temporalidad puede variar segun mentes ) el juguete, objeto, lo que sea, queda apartado, maguyada y sin pilas en una esquina de la habitación infantil, y claro ahora ya da igual el precio que costó, el porque se compró y demas aspectos, simplemente ahora es inútil, aburrido, no interesa ( no eres el tipo de perfil que buscamos..)
Pues esto, aplicable a nuestra realidad social, ( cuando nos aburrimos o estamos en situaciones a las que llamamos "no habituales", que si lo son pero hacemos ver q no, q son especiales..) viene a ser que levantamos la mano y pedimos lo que se nos antoja, y claro, agararlo cuesta lo suyo ( lo que uno quiere a uno le cuesta), pero cuando lo tenemos nos decimos a nosotros mismos que carai hemos hecho ( evidentemente no hemos desarollado la insolita facultad de pensar..) y de la manera mas natural ( del palo, a si? pues no me acuerdo..) zaaaaaaaaaaaaaaas y a la basura.. y despues de todo el esfuerzo que hemos puesto para conseguirlo, todo lo ganado, la batalla para conseguir el objetivo, porque llega entonces el gran, incomprendido y sorprendente desinteres? Donde esta la motivación, que coño ha pasado aqui, alguien puede contarmelo? Es que me perdi en el curso de iniciación a la vida..
Pues las cosas, los hechos, el dia a dia se ve que no pasan por el filtro llamado cerebro, y nadie se acuerda de pulsar el boton " pensar", claro porque da palo, porque hay algo q no es de el agrado, porque duele, porque hay orgullo, porque da miedo, porque no se, porque no me acuerdo, .. La gran cuesta hacia el objetivo no ha podido ser abanderada, se ha quedado ala mitad, eso si, este paso tant imbecil se repite una y otra vez, y dale, y vamos ,y mas, y siempre dices que pararas pero nunca lo haces, la cosa ya se convierte en vicio, igual que el tabaco..
Aun asi esos que estan en el otro lado, es decir que piensan un poco mas, o que realmente els motiva llegar hasta la cima de la montanya , esos deben asentir como burros, bajar la cabeza y dejar que sigan pegando patadas y pisando sin querer un pequeño trocito que no han visto cuando andaban, porque claro no estaban atentos, estaban en su mundo..
Sin ir mas lejos, esta la pura y cruda realidad ( igual que la carne, q da un asco solo de verla..) que veo a mi alrededor, en la que siemrpe desarollo el mismo papel, asentir porque debo comprender que tal y pascual. pero a ver comprender el que? el pasotismo e egoismo? va a ser que no, y es poresto que estoy asi, porque hay cosas que no puedo comprender sin explicaciones coherentes, minimamente racionales, y hace bastante que no recibo ninguna, que no entiendo los actos de la gente, en las que pedir explicaciones parece significar " ser una pesada, presionar, remover la mierda, o ser una sensiblona ala que se le tenga que explicar todo de pe a pa... Y si, soy sensible, pero soy asi, no puedo canviar, no puedo ver las cosas de otra manera porque entonces no seria yo, esa ari tan especial que todo el mundo dice, pero de la que despues nadie se acuerda, o pisa, o deja en un ladito del container.. Porque ahora no esta de moda ser responsable de los actos con las consequencias que conlleban, hacer las cosas bien, no, ahora no se que esta de moda y que no, que se lleba, como se actua,..los siento amigos me he perdido, la funcion para mi ha terminado.
Me he perdido en medio de los matorales del parque, antes de entrar en ellos, veia las cosas, se hablavan, las entendia, y todo en general invitava a entrar en ellos con tal de disfrutar i tener recompensas satisfactorias, pero no, casi en la salida todo cambió, justo cuando ves esa luz, que tanto cuesta en aparecer, me perdi, deje de comprender y encima no se quienes me pisaron y ahora me duele un huevo todo el cuerpo, y me cuesta levantarme , tambien porque esta todo nublado, lleno de ramas con espinas, que por mas que intento no puedo cortar con las tijeras porque estan rotas... porque todo esto y cuando? Siempre es lo mismo, y yo no puedo canviar mi manera de tratar a la gente ( ah, porque tambien me gusta que si alguien se siente mal o necesita decir algo, que hable, no que se calle, y yo tenga que descifrar, bastante tengo con las ramitas del matorral llenas de espinas..) porq me gusta la gente, quiero ala gente que me rodea y puede que hasta demasiado.. que triste, da pena, ahora mismo me doy pena ami misma, y todavia mas cuando se que estoy obligada a seguir jugando a esta partida inutil en la que siemrpe me dejo la piel, porque si me retirara, tendria que canviar toda mi vida y mi ser..
Cuando entienda las cosas, puede que todo esto mejore o almenos asi lo quiero con todas mis fuerzas, deseo ser neutral, deseo ser tan solo viento..

6 de septiembre de 2006

Y dale

Y dale. Aunque esta vez la ventolera me puede levantar la camisa, como a Marilyn la falda.
Salvando las distancias, claro.
La cuestión es quedarse con las bragas al aire. Y dale, quiero decir, hacer que esos secretos tan íntimos sean vox populi . Despeinado, rizos descolocados al vuelo y demás efectos del viento.
¿ El hombre del tiempo anunció fuertes ráfagas de viento?
Nada de eso, sólo que un chico con tiempo libre ( muerto) se puso a escribir aquello que le salía de lo más profundo y escabroso. Ese es el viento que te deja el pecho descubierto, que a modo de aspirador invertido expulsa y depura esa mugrienta alama, a golpe de bolígrafo.

("fall at your feet" , James Blunt, el ridículo soldadito, pero que algo bueno ha sabido hacer..)

5 de septiembre de 2006

Dum, Dum, Dum..

A veces me deslizo por las cuerdas de un bajo, en un glissando perfecto bajo toda una octava en menos de un segundo. Es un segundo infímo y eterno. Me marco un baile funky bastante divertido saltando de cuerda en cuerda y cuando paso de guardar la compostura salto fuerte con los pies juntos para hacer unos slaps de vértigo.
Cuando me siento sólo, enrabiado, un amigo mío coge un par de baquetas y marca con contundencia mis pasos, que quedan armonizados con redobles interminables a los platillos.
Conquistado el subsuelo quiero 6 cuerdas más, para que algún compañero se emborrache los dedos y pueda así, llevarnos a todos hasta las nubes, él solo
Y así, durante larguísimos minutos.Falta que, algun dia, estas humildes páginas con estas honestas letras, rimen y vibren en un micrófono.

("It's Ok. Amigo"- Lukestar)


4 de septiembre de 2006

El vergonzoso y leal acto de llorar

El momento crítico es antes de derramar la primera lágrima, antes de ello:
La mente se ha nublado, cegándolo todo e inmiscuyéndote en un mundo gris; en el cual sólo un sentimiento importa, aquél que te va a hacer llorar. Las piernas flaquean mientras se enrojece el blanco polar de tus ojos; tu gesto se torna triste, amargo y tu delicado mentón, con movimientos pueriles, desnuda finalmente tus sentimientos.
Consciente de la situación, has intentado esconder una vez más tu realidad, aunque esta vez, un parpadeo traidor mostró esa primera lágrima que sorprende a extraños y sumerge a la agridulce víctima en un llanto desconsolador...¿ purificante?

"una lágrima en un frasco, otro corazón rendido"

("Mi corazón", Marc Parrot)